Rozmowa o bezpieczeństwie

O książce

Rozmowa o bezpieczeństwie stanowi Rozdział 11 („Onzième Soirée”) książki Gustave’a de Molinariego Les Soirées de la rue Saint-Lazare: entretiens sur les lois économiques et défense de la propriété (Wieczorki przy ulicy świętego Łazarza: rozmowy o prawach ekonomicznych i obrona własności). Les Soirées… składa się w sumie z 12 rozdziałów (wieczorków), które mają formę dialogów między Konserwatystą (zwolennikiem ancien régime), Socjalistą (miłośnikiem etatyzmu) oraz Ekonomistą (zwolennikiem leseferyzmu). Była to najpopularniejsza z 44 książek Molinariego.

W Rozmowie o bezpieczeństwie Molinari rozwija rozważania o prywatnej „produkcji bezpieczeństwa”. Chociaż powtórzył w nim swoje główne argumenty z Produkcji bezpieczeństwa, dodał także kilka nowych przemyśleń, na przykład: 1) Czym zastąpić ławy przysięgłych?; 2) Jak mogą działać prywatne konkurencyjne agencje ochrony w praktyce?; 3) Jak można poradzić sobie z zagranicznymi inwazjami?; 4) Jak można uregulować dług publiczny?; 5) Czy nacjonalizm przetrwa przejście do konkurencyjnej „produkcji bezpieczeństwa”?; 6) Jak działałyby prywatne sądy?; 7) Jak „produkcję bezpieczeństwa” regulowałyby popyt i podaż oraz wielkość rynku?; 8) Jak pogłębiałaby się specjalizacja u producentów usług „rządowych”?; 9) Czy doszłoby do kartelizacji tego rynku?; 10) Czy prywatni producenci nie doprowadziliby do wojny wszystkich ze wszystkimi?, i tak dalej.

Molinari krytykuje monarchie jako despotyczne rządy „monopolistyczne”, a demokracje demaskuje jako rządy „komunistyczne”. Jako alternatywy do tych dwóch domaga się „prawa […] do zapewnienia sobie bezpieczeństwa lub kupienia go od kogokolwiek [innego]”.

Zdumiewające jest to – pomijając nieco archaiczny język ekonomisty i nietypową formę literacką – jak argumenty Molinariego są w dalszym ciągu aktualne i jak bardzo przypominają rozważania współczesnych teoretyków libertariańskich na temat anarchokapitalizmu. A minęły przecież niemal 173 lata od wydania tych dwóch tekstów!